بخشیگری

«لغت نامه دهخدا»

[بَ گَ] (حامص) منصب و درجهء حکومت کل و رتبهء منشی گری. (ناظم الاطباء). عهده و خدمت سپهسالاری. (آنندراج). || بخشی بودن، در دین و آیین بخشیان بودن : [ غازان ] کمالیتی تمام حاصل کرد بر وجهی که بشیوهء بخشیگری عظیم ماهر شد. (تاریخ غازانی ص78). و رجوع به بخشی شود.