بداندیشه

«لغت نامه دهخدا»

[بَ اَ شَ / شِ] (ص مرکب)بداندیش. بدفکر. بدخیال. بدگمان. بدسگال. که اندیشهء بد در سر پرورد. ج، بداندیشگان :
هنرپرور و راد و بخشنده گنج
از این تخمه(1) هرگز نبد کس به رنج
نهادند بر دشمنان باژ و ساو
بداندیشگان بارکش همچو گاو.فردوسی.
چنین روز، روزت فزون باد و بخت
بداندیشگان را نگون باد بخت.فردوسی.
سپه را ز دشمن تن آسان کنیم
بداندیشگان را هراسان کنیم.فردوسی.
که پور پشنگ آن بداندیشه مرد
کجا جای گیرد بروز نبرد.فردوسی.
نگویم بداندیشه را نیز بد
کز آن گفته باشم بداندیش خود.نظامی.
- بداندیشه گشتن؛ بدگمان و بداندیش شدن، بدخواه شدن. دشمن شدن :
چو دیدی که دارا جفاپیشه گشت
گناهی نه، با من بداندیشه گشت.نظامی.
(1) - یعنی ساسانیان.