بذو

«لغت نامه دهخدا»

[بَذْ وْ] (ع مص)(1) بد گفتن کسی را. (از منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
(1) - از باب نصر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).