بربطی

«لغت نامه دهخدا»

[بَ بَ] (ص نسبی) که بربط سازد و یا نوازد. بربط زن. بربط نواز. بربط سرای :
زهره گر در مجلس بزمت نباشد بربطی
در میان اختران چون زاد فی الطنبور باد.
انوری.