برپای خاستن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ تَ] (مص مرکب)انتصاب. (تاج المصادر). برپا خاستن. بلند شدن. ایستادن. قیام کردن. بپا خاستن :
چو بشنید جاماسپ برپای خاست
بدو گفت کای خسرو داد راست.فردوسی.
چو خسرو چنان دید برپای خاست
از آن کوهسر سر برآورد راست.فردوسی.
نپیچید کس سر ز گفتار راست
یکی پیر سر بود برپای خاست.فردوسی.