برکرده

«لغت نامه دهخدا»

[بَ کَ دَ / دِ] (ن مف مرکب)افروخته. (از ناظم الاطباء). روشن. مشتعل.
- چراغ برکرده؛ چراغ افروخته.
- مشعله برکرده؛ با مشعل روشن و فروزان. (از ناظم الاطباء) :
میر بر گنج آن شود کو پی به تاریکی برد
مشعله برکرده سوی گنج نتوان آمدن.
خاقانی.
|| بیرون کرده. || بلندکرده. (فرهنگ فارسی معین). || حفظ کرده. || ازبیخ برکنده. (فرهنگ فارسی معین).