برکسون

«لغت نامه دهخدا»

[] (اِ مرکب) برکستوان. کژآغند که بر اسبان جنگی پوشند. (لغات دیوان نظام قاری ص196 و 44). و رجوع به برگستوان شود.
- برکسون دار؛ برگستوان دار :
روز پوشیدن رختست و بهار و صحرا
برکسون دار کجا استر رهوار کجاست؟
نظام قاری.
برکسوندار نباید که بود صاحب ریش
در کتاب نمدی یافته اند این اخبار.
نظام قاری.
رجوع به برگستواندار شود.