برکشنده

«لغت نامه دهخدا»

[بَ کَ / کِ شَ دَ / دِ] (نف مرکب) بالابرنده. به مقام بالا و برتر رساننده :
جهان بخیره کشی بر کسی کشید کمان
که برکشیدهء حق بود و برکشندهء ما.خاقانی.
رجوع به برکشیدن شود.