برگدار

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (نف مرکب) برگ دارنده. دارای برگ. برگ دهنده. برگ بارآورنده. (ناظم الاطباء).
- برگدار ساختن؛ با برگ پوشاندن. (ناظم الاطباء).
- برگدار شدن؛ پربرگ شدن. (ناظم الاطباء). دارای برگ گشتن.