پربهر

«لغت نامه دهخدا»

[پُ بَ] (ص مرکب) پرنصیب. پربهره :
ز بهر اسیران یکی شهر کرد
جهان را از آن بوم پربهر کرد.فردوسی.
پربیم.
[پُ] (ص مرکب) سخت ترسان. بیمناک. هراسان :
سناندار نیزه بدو نیم گشت
زواره زالکوس پربیم گشت.فردوسی.
چو هومان ز دور آن سپه را بدید
دلش گشت پربیم و دم درکشید.فردوسی.
ز سر تا میانش بدو نیم گشت
دل دیو از آن زخم پربیم گشت.فردوسی.
دلش گشت پربیم و سر پرشتاب
وزو دور شد خورد و آرام و خواب.
فردوسی.
جهان از بداندیش پربیم بود
دل نیکمردان بدو نیم بود.فردوسی.
چو آگاهی آمد سوی اردوان
دلش گشت پربیم و تیره روان.فردوسی.
پرپا.
[پَ] (اِ مرکب)(1) کبوتر پاموز (؟). (غیاث اللغات). پرپای. مُسَروَل. مُسَروَله. کبوتری که بر پنجه و بالای آن پر بسیار دارد. کبوتر پرپا، حمامهء مُسَروَله. ورشان. و رجوع به پرپای شود.
(1) - Pattu Hirondelle.