پروای

«لغت نامه دهخدا»

[پَرْ] (اِ) فراغت. (صحاح الفرس):
مقصرم به ادای وظایف مدحت
که از دعا به ثنا نیست یک دمم پروای.
کمال اسماعیل.
رجوع به پروا شود.