پشت پلنگ

«لغت نامه دهخدا»

[پُ پَ لَ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) کنایه از ابلق است :
از سبزه زمین بساط بوقلمون شد
وز میغ هوا به صورت پشت پلنگ.
منوچهری.
پشت تنگ.
[پُ تَ] (اِخ) نام قریه ای است به هشت فرسنگی میانهء شمال و مغرب فین. (فارسنامهء ناصری).