پفج

«لغت نامه دهخدا»

[پَ] (اِ) کف دهان و خیوی دهان باشد. (فرهنگ اوبهی) :
قی اوفتد آنرا که سر و روی تو بیند
زان خلم و از آن پفچ چکان بر برو بر روی.
شهید.
و رجوع به بفج شود.
پفخم.
[پَ خَ] (ق) در بعض لغت نامه ها و از جمله شعوری آمده است که این کلمه بمعنی بسیار است و بیت ذیل را شاهد آورده اند :
بدان ماند بنفشه بر لب جوی
که در آتش زنی گوگرد پفخم.منجیک.
لیکن این کلمه بفخم است با بای موحده مکسوره نه پِ. و باء جزء کلمه نیست و اصل فخم است بمعنی بسیار. رجوع به فخم شود.
پفره.
[ ] (اِ) در لغت نامهء شعوری بنقل از لغت نامهء نعمه الله بمعنی آلت جولاهگان آمده است. لکن صحیح آن بفتره است. رجوع به بفتره شود.