پهن جای

«لغت نامه دهخدا»

[پَ] (اِ مرکب) جای فراخ و پهناور:
برآمد غو بوق و هندی درای
بجوشید لشکر بدان پهن جای.فردوسی.
ط پهن چشم.
[پَ چَ / چِ] (ص مرکب) دارای چشمی پهن. ||شوخ و بیحیا. (غیاث) (آنندراج):
بحر و کان با تو حرف جود زدند
پهن چشم این و آن دریده دهان.ظهوری.
ط پهن حاجی.
[پَ] (اِخ) نام یکی از قراء هفتگانهء رکن کلا از دهستان تالار پی بخش مرکزی شهرستان شاهی است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 3).