پیرایه پوش

«لغت نامه دهخدا»

[را یَ / یِ] (نف مرکب) که پیرایه پوشد. که پیرایه بر خود راست کند. که خود را در پیرایه و زیور گیرد :
که گر راز این گوش پیرایه پوش
بگوش آورم ناورد کس بگوش.نظامی.
نکورو که زیور نبندد بدوش
بسی بهتر از زشت پیرایه پوش.
امیرخسرو (آنندراج).
|| که پیرایه بپوشد و نهان کند. که پیرایه پنهان سازد.