پیروز مشرقی

«لغت نامه دهخدا»

[زِ مَ رِ] (اِخ) نام شاعری ایرانی بعهد باستان. در لغت نامهء اسدی قطعهء ذیل از او برای کلمهء شایورد، بمعنی هاله و طوق و خرمن ماه شاهد است :
بخط و آن دُر(1) دندانش بنگر
که همواره مرا دارند در تاب
یکی همچون پرن بر اوج(2) خورشید
یکی چون شایورد از گرد مهتاب.
(1) - اصل: لب.
(2) - شاید: برج (؟).