پیروزور

«لغت نامه دهخدا»

[روزْ وَ] (ص مرکب) پیروزمند. مظفر :
همی گفت این سخن پیروزور شاه
دو چشمش دیده بان گشته سوی راه.
فخرالدین اسعد (ویس و رامین).