پیزون

«لغت نامه دهخدا»

[زُنْ] (اِخ)(1) پیسون. از خانوادهء پیزون مورخ روم بود. و در کنسول تاریخ 58 ق.م. و والی مقدونیه در سنهء 57. وی در سال 48 ق.م. بر اثر نفی سیسرون مشهور باکلودیوس اتحاد کرد و بیاری داماد خود قیصر از مجازات محکومیتی رهایی یافت. نطقی که سیسرون علیه او کرده باقیست. رجوع به کلمهء پیسون در قاموس الاعلام ترکی شود.
(1) - Pison.