پی سپردن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ سِ پَ دَ] (مص مرکب) پایمال کردن. (آنندراج). || رفتن :
چه چاره ست تا این(1) ز من بگذرد
پی ام اختر بد مگر نسپرد.فردوسی.
به شخّی که کرگس بدو نگذرد
برو گور و نخچیر پی نسپرد.فردوسی.
کافر کشته بهم برنهی و تابه تبت
بسم باره بکافور همی پی سپری.فرخی.
(1) - بلا.