پیش انداز

«لغت نامه دهخدا»

[اَ] (نف مرکب) آنکه پیش اندازد. آنکه سبقت دهد. آنکه بجلو راند. || (اِ مرکب) دستار خوان. (آنندراج). پارچه ای که در وقت طعام خوردن به روی زانو گسترانند. (ناظم الاطباء). || آنچه از مرصع و مروارید سازند و زنان از گردن آویزند و در پیش سینه قرار دهند. (از آنندراج).