تازه چهر

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ چِ] (ص مرکب) خندان. شاد. بشاش. خوشرو :
ایا، آز را داده گردن بمهر
دوان هر زمان پیش او تازه چهر.اسدی.
بتو دادمش باش از او تازه چهر
گرامی و گستاخ دارش بمهر.اسدی.