تازه رای

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ] (ص مرکب) صاحب فکر نو و تازه. صاحب فکر روشن و خوش :
مهان را همه چشم بر سوفرای
از او گشته شاد و بدو تازه رای.فردوسی.