تازه داشتن

«لغت نامه دهخدا»

[زَ / زِ تَ] (مص مرکب)مجازاً، خوش داشتن :
تو طبع و دل را هم شاد و تازه دار همی
که خسروی بتو تازه ست و مملکت بتو شاد.
مسعودسعد.
||تجدید کردن. از نو بکار بردن. احیا کردن :
در توحید زن کآوازه داری
چرا رسم مغان را تازه داری؟نظامی.
||مجازاً، خوشروی و خندان بودن. شادمان داشتن چهره. بشاش بودن. خود را شاد و مسرور نشان دادن. روی را تازه ساختن :
نشستیم هر دو برامش بهم
بمی تازه داریم روی دژم.فردوسی.
ما را همی بخواهی پس روی تازه دار
تا خواجه مر ترا بپذیرد ز من مگر.فرخی.
چشم امید بمژگان تر خود داریم
روی خود تازه به آب گهر خود داریم.
صائب.