«لغت نامه دهخدا»
[تَءْ] (ع ص) (از ثلاثی مجرد تَءَءَ) آنکه زبانش در «تا» آویزد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). آنکه زبانش در «تاء» لکنت داشته باشد. (ناظم الاطباء). ||آنکه وقت جماع حدث کند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (قطر المحیط). ||آنکه پیش از ادخال انزال کند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ||(اِمص) تبختر در جنگ. ||(اِ) حکایت آواز و رفتار کودک. (منتهی الارب) (قطر المحیط).