تأثل

«لغت نامه دهخدا»

[تَ ءَثْ ثُ] (ع مص) بن گرفتن و محکم و استوار شدن. ||بزرگ شدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء): تأثل الرجل؛ بزرگ شد مرد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ||فراهم آمدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تجمع. (اقرب الموارد): تأثل الشی ء؛ فراهم آمد این چیز. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ||گرفتن خواربار. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ||تأصل. (اقرب الموارد). اصلی گرفتن. (تاج المصادر بیهقی). اصلی کردن. (زوزنی). ||گرد آوردن مال. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). تأثب. (اقرب الموارد). ||کندن چاه. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). فروبردن چاه. (تاج المصادر بیهقی). ||فراهم آوردن چیزی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج).