تباه داشتن

«لغت نامه دهخدا»

[تَ تَ] (مص مرکب) باطل داشتن. ضایع و فاسد کردن :
همی دارد او دین یزدان تباه
مبادا بران نامور بارگاه.فردوسی.
و ما را دوزخی میخواند و کار ما را تباه میدارد. (قصص الانبیاء جویری).