تبره

«لغت نامه دهخدا»

[تُ رَ / رِ] (اِ) مخفف توبره: العلیقه، تبره که بر ستور کنند. (مهذب الاسماء) :
بسته بر آخور او استر من جو میخورد
تبره(1) افشاند بمن گفت مرا میدانی.حافظ.
رجوع به توبره شود.
(1) - ن ل: تیزه. رجوع به حافظ دکتر غنی ص374 و ذیل آن شود. ن ل: تیز.