«لغت نامه دهخدا»
[تَ بَکْ کُ] (ع مص) تبکم کلام بر کسی؛ بند گردیدن سخن بر او. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط). درماندن در سخن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء).
