تبنا

«لغت نامه دهخدا»

[تَ] (هزوارش، اِ) بلغت زند و پازند کاهی که از گندم و جو بهم میرسد(1). (برهان) (انجمن آرا) (آنندراج). بلغت زند و پازند کاه گندم و جو و جز آن. (ناظم الاطباء). و به عربی تبن میگویند. (برهان).
(1) - هزوارش t(a)bna، پهلوی kah همریشهء تبن عربی. (حاشیهء برهان چ معین).