تبند

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَ] (اِ) مکر و حیله. (فرهنگ جهانگیری) (برهان) (لسان العجم شعوری ج 1 ورق 274 ب). تَرب. (شرفنامهء منیری). فریب و حیله و مکر. (ناظم الاطباء). ترفند. (لسان العجم ایضاً). || (نف) مکار و محیل را گویند. (فرهنگ جهانگیری) (برهان) (فرهنگ رشیدی) (انجمن آرا) (آنندراج). مکار و تنبل. (فرهنگ نظام) :
خر سلاک(1) لولی غربال بند
مدبر بدبخت تونی(2) تبند.
پوربهای جامی (از جهانگیری).
(1) - در انجمن آرا: خرسکک.
(2) - در انجمن آرا: دنی.