تبنان

«لغت نامه دهخدا»

[تُ] (اِ) تنبان و پای جامه و شلوار دراز. (ناظم الاطباء). بمعنی تبان(1) است که باء بنون مقدم شده و این جایز است. (لسان العجم شعوری ج 1 ورق 307 ب).
(1) - ظ: تنبان.