تبنک

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَ] (ص) جوان محبوب و بلندبالا و توانا را گویند. (لسان العجم شعوری ورق 281 الف) :
چه نیکو بود با خیالات نیک [کذا]
بریز [کذا و ظ: بزیر] آوریدن حریف تبنک.
لطیفی (از لسان العجم ایضاً).