تبنگویک

«لغت نامه دهخدا»

[تَ بَ یَ] (اِمصغر) مصغر تبنگو یا تبنگوی :
وانگه به تبنگویکش(1) اندر سپردْشان
ور زانکه نگنجند بدو درفشردْشان
بر پشت نهدْشان و سوی خانه بردْشان
وز پشت فروگیرد و بر هم نهد انبار.
منوچهری (دیوان چ دبیرسیاقی ص122).رجوع به تبنگو شود.
(1) - ن ل: تبنگوی کش.