آل جلایر

«لغت نامه دهخدا»

[لِ جَ یِ] (اِخ) ایلکانیان از 740 تا 836 ه .ق . در عراق فرمانروای مستقل بوده، و بعض آنها آذربایجان و موصل و دیاربکر را نیز در تصرف داشته اند. مؤسس این سلسله حسن بزرگ از رؤسای ایل جلایر، و شمارهء ایشان شش تن و مقر حکمرانی آنان بغداد بوده است. این سلسله را امرای قراقویونلو برانداختند و آخرین فرمانروای آنها موسوم به شاه ولد بوده است.
امیر شیخ حسن بزرگ بن امیر حسین بن آقبوقابن ایلکانی (740-757)، سلطان شیخ اویس بن شیخ حسن (757-776)، سلطان حسین بن شیخ اویس (776-784)، سلطان احمدبن شیخ اویس (784-813)، شاه ولدبن شیخ علی بن شیخ اویس (813-814)، سلطان اویس بن شاه ولد (814-824)، سلطان محمودبن شاه ولد (824-827)، سلطان حسین بن علاءالدوله بن سلطان احمد (827-836)، و امیر اصفهان پسر قرایوسف او را بکشت و سلسلهء آل جلایر منقرض گردید. و بطوری که محمّد قزوینی مرقوم داشته اند ایلخانیان با خاء معجمه است.