استیثار

«لغت نامه دهخدا»

[اِ] (ع مص) استئثار. استیثار بر اصحاب؛ برگزیدن گزیده ها خویش را نه یاران را: استأثر علی اصحابه. || استیثار به؛ بخودی خود پرداختن به. برای خود گزیدن. برای خود برگزیدن امری: استأثر الله بالبقاء و العدل؛ برای خود گزید خدای تعالی بقا و عدل را. || استأثر الله بفلان؛ وقتی گویند که کسی بمیرد و امید بخشایش او باشد. || بخودی خود ایستادن بکاری. || بسیار خواستن چیزی را. || بسیار آمدن. (منتهی الارب).