باز جای آمدن

«لغت نامه دهخدا»

[زِ مَ دَ] (مص مرکب)بقرار اصل بازآمدن. بجای نخست باز گشتن. مجازاً آرامش یافتن. بمجاز، دل بجای آمدن. رفع اضطراب و نگرانی شدن. بحال عادی بازگشتن :
چو آمد دل تاجور بازجای
بتخت کیان اندر آورد پای.فردوسی.
چو آواز بشنید فرخ همای
بدانست و آمد دلش بازجای.فردوسی.