باز جای آوردن

«لغت نامه دهخدا»

[زِ وَ دَ] (مص مرکب)بر جای نخست آوردن. به مکان اول برگرداندن. بقرار اصل باز بردن. بحال نخست بازگرداندن. || مجازاً رهانیدن :
وزان پس بباشم به پیشش بپای
ز خشم و ز کین آرمش بازجای.فردوسی.