باطل خوار

«لغت نامه دهخدا»

[طِ خوا / خا] (نف مرکب)خورندهء باطل. محوکنندهء باطل. چیزی که ناحق را فروبرد. (آنندراج) :
رایتت آیتی است حق گستر
قلمت معجزی است باطل خوار.
انوری (از آنندراج).