باقی خوار

«لغت نامه دهخدا»

[خوا / خا] (نف مرکب)پس مانده خور. خورندهء بازمانده :
قطب شیر و صید کردن کار او
باقیان این خلق باقی خوار او.مولوی.
زانکه باقی خوار شیر ایشان بدند
شیر چون رنجور شد تنگ آمدند.مولوی.