بدعه

«لغت نامه دهخدا»

[بِ عَ] (ع اِ) بدعت. بدعه :
بقمع کردن فرعون بدعه موسی وار
قلم در آن ید بیضاش مار می سازد.خاقانی.
نوبتیِ بدعه را قهر تو برّد طناب
صیرفیِ شرع را قدر تو زیبد امین.خاقانی.
و رجوع به بدعه و بدعت شود.