برآهختن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ هِ تَ] (مص مرکب) مخفف برآهیختن. برکشیدن باشد مطلقا. (برهان) (آنندراج). آختن :
برآهخت پس تیغ تیز از نیام
بغرید چون شیر و برگفت نام.فردوسی.
چون برآهختی ز تن شرم ای پسر
یافتی دیبا و اسب و اوستام.ناصرخسرو.
بفکن سپر چو تیغ برآهخت و تیر
غرّه مشو بلابهء مرد افکنش.ناصرخسرو.
اگر آتش فشان خنجر برآهختی بکوه اندر
شود آتش چو خاکستر ز هیبت در دل خارا.
عبدالواسع جبلی.
- برآهختن از بند؛ از بند برآمدن و رها شدن :
کنون سر برآهختی از بند خویش
برون آمدی بر خداوند خویش.
(گرشاسب نامه).
رجوع به آختن و آهیختن شود.