برپای جستن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ جَ تَ] (مص مرکب)بزور پا برجستن. (آنندراج). ناگهان جهیدن و بحالت ایستاده درآمدن :
چو شاه آنچنان دید برپای جست
گرفتش سر دست رستم بدست.فردوسی.
چو بشنید مهراب بر پای جست
نهاد از بر دستهء تیغ دست.فردوسی.
ولی همچنان بر دعا داشت دست
که شه سر برآورد و برپای جست.سعدی.