برگ خوار

«لغت نامه دهخدا»

[بَ خوا / خا] (نف مرکب)برگ خوارنده. خورندهء برگ. که از ورق درختان تغذیه کند :
چون برگ خوار گشتی اگر گاو نیستی
انصاف ده مگوی جفا و مخور مرا.
ناصرخسرو.