برگسار

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (اِ مرکب) (از: برگ + سار، پسوند کثرت و فراوانی) جایی که برگ فراوان است. || (از: برگ + سار = سر) سر برگ :
ز خشم و عفو تو ایام را درختی رست
بر آن دو شاخ و بر و برگسار آتش و آب.
مسعودسعد.