پیش پا

«لغت نامه دهخدا»

[شِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب)جلوی پا. برابر پا. پیش پای :
گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
پیش پائی بچراغ تو ببینم چه شود.حافظ.
|| قسمت مقدم پا. قسمت قدامی پا. روی پا :
از سیاهی دل به تقصیرات خود بینا نشد
مستی طاوس کم از عیب پیش پا نشد.
صائب (از آنندراج).
|| در تداول عوام، پیش پای کسی، لحظهء قبل از آمدن او: پیش پای شما رفت، اندک زمانی قبل از آمدن شما رفت.