پیکارپرستان

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ پَ رَ] (اِ مرکب)جِ پیکارپرست، جنگجویان. (انجمن آرا). کنایه از مردمان جنگجو. (آنندراج) (برهان) :
از فتنه درین سوی فلک جای نبینند
پیکارپرستان نه عمل را نه امان را.
انوری (از آنندراج).
رجوع به پیکار پرست شود.