پیکار داشتن

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ تَ] (مص مرکب)جنگ داشتن. در حرب بودن. در رزم بودن :
زره پوش گشتند مردان بستان
مگر باغ با زاغ پیکار دارد.ناصرخسرو.
جفا و ستم را غنیمت شمارد
وفا و لطف را بپیکار دارد.ناصرخسرو.
یکی تخم خورده ست از بی فلاحی
همی کار هموار پیکار دارد.ناصرخسرو.
رجوع به پیکار شود.