تباهی آوردن

«لغت نامه دهخدا»

[تَ وَ دَ] (مص مرکب)فساد انداختن :
شه چو ظالم بود نپاید دیر
زود گردد بر او مخالف چیر
رخنه در پادشاهی آرد ظلم
در ممالک تباهی آرد ظلم.سنایی.
اینستاگرام جدول آنلاین
کانال تلگرام جدول آنلاین

موارد بیشتر