تبودرت

«لغت نامه دهخدا»

[تَ دُ] (اِخ)(1) نام ستارهء پنجم از صورت بنات النعش در نزد هندوان مذکور در بشن پران. (ماللهند بیرونی ص197).
.(سانسکریت)
(1) - Tapomurti