تتق بند

«لغت نامه دهخدا»

[تُ تُ بَ] (نف مرکب) که تتق بندد. که پرده کشد :
گهربخشندهء ابر تتق بند
درافشانندهء صبح شکرخند.خواجو.
گاه نقش آرای آرایش به انگیز خیال
گاه در حجله تتق بند عروسان بوده ام.
نظام قاری (دیوان ص97).
رجوع به تتق و دیگر ترکیبهای آن شود.